The Book

<< Previous Chapter : Book Index : Next Chapter >>

9. Leonore Piper, een zeer krachtig Amerikaans medium

'Ik zal mijzelf niet toestaan om mee te doen aan het modeverschijnsel om alles wat ik niet kan verklaren te beschouwen als fraude'

C. G. Jung

Één van de meest spectaculaire en beste mentale mediums die ooit leefde was Mrs.. Leonore Piper uit Boston. Niemand, zelfs niet de meest hardnekkige kortzichtige scepticus suggereerde na haar mediumschap te hebben onderzocht dat er sprake kon zijn van fraude.

Ze ging in trance, daarna nam een leider(controle), een intelligentie uit het hiernamaals met de naam Dr. Phinuit haar over en begon met het geven van uitgebreide accurate informatie en boodschappen van degenen die gestorven waren.

Slechts één voorbeeld van de vele duizenden voorbeelden gedurende decennia waarbij Mrs.. Piper zeer accuraat was in haar mentale mediumschap was toen Rev. en Mrs.. S.W. Sutton deelnamen aan een seance in 1893. De Suttons waren volgens Richard Hodgson's rapport zeer intelligente mensen. Ze namen deel aan een seance met Mrs.. Piper om te kijken of ze ook contact konden krijgen met hun pas overleden dochtertje. Hodgson zorgde ervoor dat er een stenograaf bij was zodat alles wat Mrs.. Piper zei over het meisje van de Sutton's bewaard is gebleven in de archieven van de Society for Psychical Research (see Proceedings 1898: 284-582).

Mrs.. Piper was in staat om contact te realiseren tussen de Sutton's en hun geliefde kleine dochtertje in het hiernamaals. De informatie liet geen twijfel bestaan dat het kleine meisje echt communiceerde vanuit het hiernamaals met haar moeder en vader die nog op aarde leefden.

Ze bevestigde dat ze vroeger graag in knopen beet. Ze identificeerde haar oom Frank en een vriend die gestorven was aan een tumor en ze verwees naar haar broer met een koosnaampje die hij had. Ze verwees ook naar haar zere keel en verlamde tong en dat haar hoofd vroeger vaak heet werd toen ze nog leefde. Ze verwees naar haar pop Dinah, en haar zus Maggie, en naar haar kleine speelgoedpaardje. Ze zong ook twee liedjes, dezelfde liedjes die ze direct voor haar dood zong. Voor de Sutton's bestond er geen twijfel dat ze contact hadden met hun kleine meisje en ze waren vooral gelukkig toen zij hun verzekerde: 'Ik ben gelukkig…huil niet meer om mij'.

Een zeer belangrijke vaardigheid die Mrs.. Piper moest ontwikkelen was de mogelijkheid om twee intelligenties gelijktijdig door haar te laten communiceren. Een onderzoeker van de Society for Psychical Research (SPR) Richard Hodgson, verklaarde in één van zijn rapporten voor de SPR dat hij getuige was van intelligenties uit het hiernamaals die door Mrs.. Piper communiceerden met een zitter terwijl Mrs.. Piper bewusteloos was en tegelijkertijd schreef haar hand een totaal verschillende boodschap over een ander onderwerp aan Hodgson zelf.

Sceptici overtuigt

In het begin was er veel kritiek en scepticisme over Mrs.. Piper's mediumschap. Maar toen de informatie en boodschappen uit het hiernamaals zo consistent en accuraat bleven gedurende vele jaren gaf uiteindelijk het op één na meest sceptische lid van de SPR, Richard Hodgson toe dat haar mediumschap echt was en hij erkende dat de informatie uit het hiernamaals kwam.

Er werd door het SPR-bestuur van Richard Hodgson verwacht dat hij Mrs.. Piper in diskrediet zou brengen zoals hij al had geprobeerd bij vele gevestigde mediums waaronder Madam Blavatsky en Eusapia Palladino. Hij werd speciaal uitgekozen door de SPR om het mediumschap van Mrs.. Piper in een vroeg stadium te onderzoeken. Voordat hij aan zijn onderzoek naar Mrs.. Piper begon verklaarde hij dat hij wel zou laten zien hoe zij in staat was om trucage succesvol te gebruiken, of zoals hij het zelf zei: hoe Mrs.. Piper informatie verkreeg, 'Voormalig door gewone manieren zoals informatie verkrijgen via inlichtingen door bondgenoten'.

Volledig onderzocht

Hodgson was vastbesloten om Mrs.. Piper te ontmaskeren. Hij zette privé-detectives in om haar te volgen en om te rapporteren wie ze ontmoette als ze buitenshuis was, om haar post te onderscheppen en om negatieve nep-zitters uit te nodigen die niemand kende die al het mogelijke zouden doen om te bewijzen dat Mrs.. Piper geen echt medium was.

Ondanks alle tegenwerking, alle obstructie en controles bleef de ongelofelijk accurate informatie maar doorkomen bij Mrs.. Piper. Toen argumenteerde Hodgson dat haar leider, Dr. Phinuit een aftreksel was van haar eigen geest. Hij argumenteerde dat; omdat Dr. Phinuit niet kon vertellen wie hij was toen hij nog in deze dimensie leefde hij niet echt kon zijn. Of omdat hij; omdat hij bepaalde vragen over filosofie niet kon beantwoorden hij niet echt bestond. Of dat telepathie alles verklaarde. De strekking van deze argumenten is natuurlijk het volledig ontkennen van het leven na de dood.

De beperkingen van Hodgson

Het is duidelijk dat de bezwaren van Hodgson niet technisch gefundeerd waren. Schrijvers over paranormale verschijnselen, zelfs huidige schrijvers, zij allemaal te enthousiast om in het voordeel te schrijven van wat Hodgson beweerde over mediums. Maar deze schrijvers hebben herhaaldelijk:

" gefaald om aan te tonen dat hij onder veel druk stond van het bestuur van de SPR om iets tegen mediums te vinden

" gefaald om aan te tonen dat Hodgson's veronderstelling van fraude een opzettelijk, ongecontroleerde buiten de zaak staande negatieve en tussenliggende variabele is

" gefaald hebben om aan te tonen dat de plicht verschoof naar Hodgson om het bewijs dat Mrs.. Piper produceerde voor het hiernamaals, technisch te weerleggen

" gefaald hebben om Hodgson te bekritiseren omdat hij geen wetenschap heeft gebruikt om het bestaan van het hiernamaals te weerleggen

In zijn initiële bezwaren, faalde Hodgson zelf om aan te tonen dat:

" zijn bewering over telepathie een gegronde bewering was

" Mrs.. Piper het vermogen had om gedachten van mensen te lezen

" Mrs.. Piper in staat was om gedachten te lezen terwijl ze bewusteloos was op een seance

" Mrs.. Piper's telepathie reek tot aan diegenen die honderden mijlen weg waren van de seance terwijl ze bewusteloos was

" De accurate informatie niet kwam van intelligenties uit het hiernamaals

" De informatie direct verzonden werd door een afsplitsing van haar geest

Er is geen ontsnappen aan de kwestie van wie de last had van technisch bewijs. De plicht was duidelijk aan Hodgson om te bewijzen dat zijn bezwaren gegrond waren. Maar hij kon niets bewijzen. Hij kon alleen maar de volgende woorden zeggen:

'Ik kan helemaal niks bewijzen...Ik kan fraude niet bewijzen, ik kan bedrog niet bewijzen, ik kan trucage van Mrs.. Piper niet bewijzen, maar vertrouw mij: geloof niemand anders behalve mij; geloof alleen mij omdat ik alleen de waarheid heb over deze zaken en niemand anders'.

Dit soort persoonlijke, bewust bevooroordeelde, ongegronde, dogmatische beweringen zijn niet de professionele manier om weerleggingen te presenteren. Toen niet en nu niet.

We weten dat Hodgson later zijn bezwaren zou intrekken, zijn verwerpingen, zijn arrogantie, zijn onverzoenlijkheid tegenover de acceptatie van paranormale verschijnselen, en om met tegenzin toe te geven dat communicatie met geesten de enige verklaring was voor de consistente accurate informatie die hij en anderen ontvingen.

Het was eigenlijk vrij absurd dat deze SPR onderzoekers na voortdurend ontvangen van briljant en zeer accurate informatie over honderden verschillende dingen, nog beweerden dat het niet mogelijk was dat een intelligentie uit het hiernamaals de leider was van Mrs.. Piper.

Vele mensen accepteerden het bewijs voor het hiernamaals omdat ze accurate informatie ontvingen, maar het kortzichtige sceptische bestuur van de SPR accepteerde het niet. Hun strategie was dat als ze Mrs.. Piper niet konden vernietigen of in diskrediet brengen ze dan maar elke notie zouden vernietigen dat iemand uit het hiernamaals erbij betrokken was.

Het moet telepathie zijn!

Toen de kortzichtige sceptici niet in staat waren om Mrs.. Piper in diskrediet te brengen, begonnen ze met een nieuwe aanval verklarende dat Mrs.. Piper terwijl ze in trance was, dat wil zeggen terwijl ze volledig bewusteloos was, ze de gedachten las van de aanzittenden en de gedachten van anderen die zich honderden mijlen van de plek bevonden vanwaar de seance plaatsvond! Het is zeer bizar dat als het sceptische bestuur van de SPR, zoals eerst Hodgson, en Frank Podmore, die telepathie nooit hebben geaccepteerd, om zomaar om te keren en te beweren dat het wel telepathie moet zijn! Terwijl het bewijsmateriaal voor het hiernamaals dat Mrs.. Piper gaf objectief, onfeilbaar en absoluut was.

Al meer dan 100 jaar en tot op de dag van vandaag ontkent het bestuur van de Society for Psychical Research dat telepathie of welke vorm dan ook van paranormale verschijnselen bestaan! Ze verwierpen zelfs experimenten die uitgevoerd werden onder de auspiciën van hun eigen leden waarbij de kans dat het resultaat zich door toeval voordeed 1 op 9,999,999,999,999, 999,999,999,999,999 was. Zie de Creery experimenten naar telepathie (Inglis 1977: 322-324).

Even snel tussendoor, het is zeer interessant om op te merken dat naar mijn kennis, de SPR onderzoekers nooit bezwaar hebben gemaakt tegen de principes van de psychologie, die statistisch significant en commercieel acceptabel zijn verklaard op een zeer laag kans niveau van .05 , dus 1 op 20 dat het resultaat toeval was. Maar als het over paranormale experimenten gaat zoals de Creery -kinderentelepathie gebruiken de beoordelers van de SPR ineens een niet consistente standaard.

De feiten over Mrs.. Piper worden niet in twijfel getrokken. Verschillende auteurs erkennen dat Dr. Phinuit haar eerste leider was. Maar toen overleed George Pellow, een goede vriend van Hodgson plotseling en nam het over van Dr. Phinuit. Hij manifesteerde zich door Mrs.. Piper als ze in trance was. Hodgson was nu in de unieke positie om zijn vriend duizenden vragen te stellen over hun relatie. Gedurende de jaren beantwoordde George Pellow door Mrs.. Piper de duizenden vragen correct.

Een ongelofelijke test

Hodgson introduceerde meer dan 150 zitters gedurende een aantal maanden bij de seances waarbij Mrs.. Piper in trance was. Dertig van deze personen hebben George Pellow gekend toen hij nog leefde, de anderen hebben hem nog nooit ontmoet. George Pellow was in staat om alle zitters die hij had gekend correct te identificeren. De meeste van hen praatten, en haalden herinneringen op met George Pellow die door Mrs.. Piper sprak alsof hij daar zelf in levende lijve zat. Zijn enige fout was dat hij een persoon die hij niet meer had ontmoet sinds ze een heel klein meisje was indentificeerde.

Deze bijeenkomsten waren zo absoluut indrukwekkend dat Richard Hodgson in detail in zijn rapport schreef waarom hij in zijn eerdere rapporten fout zat en dat hij nu onherroepelijk het bestaan van het hiernamaals accepteerde. Hij beweerde dat hij had gecommuniceerd met intelligenties uit het hiernamaals en dat hij niet kon wachten om er zelf heen te gaan.

Wat gaf Hodgson toe over het mediumschap van Mrs.. Piper?

Het hardnekkige scepticisme van Richard Hodgson leidde ertoe dat hij een aantal van de meest afschuwelijke blunders in de historie van paranormaal onderzoek beging. Maar ze kwamen tot een einde door Mrs.. Piper. Hij bevestigde het bestaan van het hiernamaals zeggende:

'...op het moment kan ik niet onderbouwen dat ik ook maar enige twijfel heb dat de leidende 'communicators' waarnaar ik heb verwezen in de voorgaande bladzijden controleerbaar de persoonlijkheden zijn die ze beweren dat ze zijn en dat ze de verandering die wij dood noemen hebben overleefd, en dat ze rechtstreeks met ons levenden hebben gecommuniceerd door Mrs.. Piper terwijl haar organisme in trance was' (SPR Proceedings Vol 13, 1898, H 10).

Dit was wonderbaarlijk. Hier was iemand wiens eerdere onvolwassenheid, relatieve incompetentie en onervarenheid meehielpen om de geloofwaardigheid van twee internationale mediums waarvoor hij niet de tijd had genomen om ze te onderzoeken te vernietigen. Toen hij Mrs.. Piper onderzocht accepteerde hij het hiernamaals omdat het consistente accurate bewijsmateriaal gedurende de jaren niet stopte. Hodgson was verslagen door een mentaal medium en hij wist het.

Het briljant begaafde Amerikaanse medium Mrs.. Piper won keer op keer de gevechten tegen kortzichtige, vaak oneerlijke negatieve sceptici. De geschiedenis heeft deze zeer opwindende overwinning van echt mentaal mediumschap met communicatie met intelligenties uit het hiernamaals gedocumenteerd.

Grootten in de wetenschap vernederd

Sommige van de meest vooraanstaande wetenschappers en geleerden waren het na wetenschappelijk onderzoek naar het mediumschap van Mrs.. Piper unaniem in absolute uitdrukkelijke termen eens dat Mrs.. Piper het bestaan van het hiernamaals had bewezen. De volgende citaten zijn genomen uit het autobiografische boek over paranormale verschijnselen van Nobelprijswinnaar Richet met de titel "Our Sixth Sense"uit 1927:

Frederick Myers, één van de meest onderscheiden leden van de Society for Psychical Research verklaarde:

Boodschappen werden mij gegeven en bepaalde omstandigheden wezen erop dat het onmogelijk was dat Mrs.. Piper deze persoon kende(Richet 1927: 128).

Sir Oliver Lodge, één van de grootste wetenschappers die deze wereld ooit heeft gekend verklaarde:

Ik heb mezelf ervan verzekerd dat veel van de informatie die Mrs.. Piper doorgaf terwijl ze in trance was niet werd verkregen door gewone alledaagse methodes en ik sluit het gebruik van de gewone zintuigen uit (Richet 1927: 128).

Professor William James uit de Verenigde Staten was in het begin een hardnekkige scepticus en één van de meest inspirerende en intellectuele reuzen van zijn tijd en gaf toe dat:

Ik ben ervan overtuigd dat Mrs.. Piper, als ze in trance is dingen weet waarvan het onmogelijk is dat ze dat zou kunnen weten als ze gewoon wakker was (Richet 1927: 128).

Professor Hyslop uit de Verenigde Staten is een verstokte kortzichtige scepticus die gedurende vele jaren anti-paranormale propaganda verspreide, maar werd uiteindelijk overtuigd van de echtheid van het mediumschap van Mrs.. Piper. Hij keerde net zoals Hodgson om en accepteerde het leven na de dood.

Een fascinerend postscriptum

Een zeer interessant incident overviel Hodgson vlak nadat hij het leven na de dood accepteerde. Op een dag direct nadat hij had gesport, stierf Hodgson onverwacht op de relatief jonge leeftijd van 50 jaar. Kort daarna nam hij het over van George Pellow als de leider van Mrs.. Piper. Hij gaf veel informatie over het hiernamaals en tot zijn verbazing kwam hij erachter dat sommigen niet accepteerden dat hij Hodgson was zoals hij beweerde. Professor James zei: 'Ja, misschien is het Hodgson die de informatie geeft, maar ik weet het niet zeker'.

Alweer demonstreerde Hodgson zijn beperkingen en gebrek aan talent toen hij alleen in staat was in woede uit te barsten en te zeggen:

'Als ik Richard Hodgson niet ben, dan heeft Richard Hodgson nooit geleefd'.

<< Previous Chapter : Book Index : Next Chapter >>